12 augustus, van Daruvar (Kroatië) naar Doboj (Bosnië)

Helaas lukt het ons nog niet om bij te zijn met de filmpjes 🤬. Internet in deze regio is matig. 13 augustus blijven we een dag in Sarajevo. Hopelijk kunnen we dan één en ander bijtrekken. Voor nu dus alleen het verslag en wat foto’s. De films worden wel erg leuk en ondersteunen het verhaal. 
Na een prima nachtrust in Daruvar bij Ginko Sobe hebben we de motoren opgeladen en een ontbijtje gescoord in het stadje. De koffietent had nog geen brood maar de buurvrouw runt  een naastgelegen bakkerij. Daar t lekkerste croissantje ooit gescoord. Daar kunnen ze in Frankrijk bij lange na niet aan tippen. De man van de koffietent had een wat dubieuze uitstraling. Kroatische vlaggen “sierden” zijn getatoeëerde armen. Commando kapsel en een zwart t- shirt. Om in Jambers dialect te spreken:” Overdag is hij een ogenschijnlijk onschuldige koffiemeneer, maar ‘s avonds ontpopt hij zich tot een gewetenloze huurmoordenaar”. We noemen hem Dragan. Dragan lijkt niet heel slim. Als ik hem vraag of het oké is dat we dan bij de bakker een broodje kopen bij een door hem te leveren koffie op zijn terras, is dat al teveel. Dus schakelen we over naar Dikkie Dik Taal: “Dragan, ik wil twee koffie”. Dát ging goed! Hij kwam al snel met twee koffie aanlopen. Toen gevraagd of wij brood kunnen kopen bij de buren en hier opeten. Kansloos. Dragan kijkt me als een walvis aan, en zegt dan op een wanhopige toon: “Yes“ zonder te begrijpen waar het over gaat. Dragan gaat weer naar binnen terwijl wij het broodje opeten op zijn terras. De route gaat vandaag naar Bosnië. We rijden door een prachtig landschap maar al gauw veranderd de sfeer. Hier is zwaar gevochten. Kapot geschoten huizen ontsieren het landschap. We vragen ons af waarom ze deze niet slopen. Het lijkt wel of ze een statement willen maken. Of is voor de kosten? Of iets anders? We staan stil bij een monument. Vele gesneuvelden staan in het natuursteen gegraveerd. 1991 lezen we. Jonge mensen die net zo oud zouden als wij…. We rijden kilometers zonder een woord met elkaar te wisselen. De sfeer van de oorlog raakt je nu nog. We rijden verder naar Sirac, en verder over wat stukken onverharde paden naar Orljavac. Dan naar Pozega en volgen we de weg naar Slavonski Brod dat op de grens ligt. De grens loopt gelijk met de rivier. Aan de Kroatische kant checken we uit. Voor t eerst werd om onze groene kaart gevraagd. Daarna de brug op naar de Bosnische zijde. Daar staat meteen een file in de brandende zon. We besluiten om er gewoon langs te rijden. Zo’n 10 auto’s voor het loket voegen we in. Men vindt het heel normaal lijkt het. We krijgen alle ruimte. Dan komt er een scooterrijder voorbij die ons wenkt hem te volgen. We mogen meteen naar het loket. Hoe gaaf! Maar gelukkig is Ellen héél goed met douane beambtes. Wij zijn klaar bij het loket. Voor ons staat een vrachtwagen stil. Geen idee waarom. Ook de vrachtwagen is al langs het loket. El denkt: “oké we gaan er gewoon ff langs, ik ben er klaar mee”. Totdat de lokale matennaaier (we noemen hem  “Boordevol” naar de sacherijnige buurman uit Ja Zuster Nee Zuster) in een douanepakje opkijkt. “Boordevol” gooit zijn te iele lijf voor de motor van Ellen. Met verbeten stem sist hij: “A što ova pedantna dama planira učiniti?  Stojite mirno i ne smijete voziti dok ja to ne kažem.  Sa svojim debelim BMW-om.  I moj Jawa je cool.” Uiteraard spreken wij inmiddels vloeiend Kroatisch. Vertaald betekent dit : “En wat denkt dit pedante mevrouwtje te gaan doen? U blijft staan en mag pas rijden als ik het zeg. Met uw dikke BMW. Mijn Jawa is ook best cool hoor”. El lacht en we wachten even. De vrachtwagen rijdt weg. “Boordevol” wacht een paar seconden en geeft dan met een uitgemeten gebaar dat HIJ ons toestaat om te gaan rijden. Check de film later! Het staat er echt op. We vervolgen de route naar Doboj. Na wat gezoek vinden we ons verblijf. Een soort houten tent, gelukkig met airco want het is een warme dag geweest. Rond de 30 graden, maar onze ventilerende motorpakken doen het geweldig. We hebben bij aankomst de kettingen gesmeerd en olie- en koelvloeistof peil gecheckt. Alles dik in orde. We gaan eten in het restaurant van de houten camping. Het eten was heerlijk. Zoek wel zelf de wijn uit. Wij vroegen om een droge witte wijn uit de streek. Dan pakken ze zonder overleg wel de duurste. Onze fles witte wijn kost €45. Terwijl de grote bbq schotel €17 is voor 2 personen. Wakker blijven dus. Maar ach, je leert elke dag 😄