28/8 en 29/8 verblijf in Freiburg im Breisgau

Prima ontvangen in het hotel. We sjouwen onze spullen naar de kamer en frissen ons op. Via Tripadvisor zoek ik een restaurant op loopafstand. Bar Denia lijkt ons wel wat. 20 minuten lopen om de niet gebruikte gewrichten wat soepeler te maken zeg maar. We wandelen richting het restaurant, het is nog steeds aangenaam qua temperatuur. We steken een zebra pad over zonder op het stoplicht te letten. Meteen gaat het mis tussen ons en de “einheimischen”. We worden door een als feeks uitziende vrouw uitgekafferd. Hoe we het in ons hoofd halen om zo maar over te steken. Vroeger hadden we haar volledig verbaal aangepakt: waar ze zich mee bemoeid en dat ze beter naar de kapper kan gaan dan mij aan te spreken “wie wir die Strasse überqueren sollen”. Maar dat hebben we dus niet gedaan. Gewoon allebei hardop gelachen. Dat is eigenlijk veel leuker namelijk, hebben we geleerd. Dan worden ze nóg kwader!🤣🤣🤣. We vervolgen onze wandeling en vragen ons af waar dat toch vandaan komt bij onze oosterburen. Dat elkaar aanspreken op straat omdat je iets in hun ogen niet volgens de regels doet. Terwijl we daar over filosoferen zie ik een man een grote tas vol met lege flessen richting de glasbak sjouwen. Bij de derde fles die hij keurig in de glasbak gooit, zwaaien twee ramen open van het nabij gelegen appartementsgebouw. Daar woont Eucalypta, dat kan niet anders. Ze gilt het uit! Ik begrijp alleen het woord “Sonntagsruhe”. De zondagsrust dus. Eucalypta wordt bijgestaan door Lothar Matheus, (ex voetballer, bijgenaamd “de matennaaier”). Lothar wil duidelijk in het gevlei komen van Eucalypta en doet mee met de scheldkanonade. De man met de flessen is een held. Onverstoorbaar gaat hij door, de flessen nog iets harder in de glasbak gooiend. Ik wil hem gaan helpen maar El houdt me tegen. Eucalypta en Lothar zijn de echte zondagsrust verstoorders. Het lijkt hier wel Tholen waar men zich ook dit soort absurde regels heeft aangemeten. We arriveren bij het restaurant en eten er heerlijk. Afrekenen kan alleen met een pinpas van de Deutsche Bank, verteld het meisje. Wat is dit nu weer? Geen Apple Pay, geen MasterCard, geen Pinbetaling, alleen Deutsche Bank of cash. Op mijn gefronste wenkbrauwen wordt gereageerd met dat de meeste restaurants helemaal geen elektronische betalingen accepteren. We mogen dus van geluk spreken. Niet dat het iets uitmaakt, maar toch. Een korte wandeling naar de pin automaat verderop lost alles op. We rekenen af en vragen of ze nog lege flessen hebben, gooien we die wel even voor hun weg in de glasbak voor het huis van Eucalypta en Lothar. Ja goed idee! roept El. Het meisje snapt er niets van en geeft helaas geen flessen mee. We lopen naar het hotel en vallen snel in slaap in de comfortabele kamer. Ik verheug me op de volgende cultuurclash morgen. Helaas is de zondag dan voorbij. Benieuwd wat we dan weer fout doen. Nu al zin in.