13 augustus, van Doboj naar Sarajevo

Zelfs in Sarajevo is de WiFi niet voldoende voor het uploaden van de samengestelde film zoals dag 1&2. We zullen de films moeten aanpassen helaas. Daarnaast zullen we losse filmpjes posten.

Maar goed, vandaag rijden we door Bosnië naar de hoofdstad Sarajevo. We ontbijten in het restaurant van het complex waar onze houten tenten staan. Prima ontbijt. En, héél belangrijk, de koffie is echt overal tot nu toe perfect. Het heeft stevig geregend vannacht. Nu is het droog maar er hangen wel dreigende wolken. Ach we zien het wel. We draaien de weg op langs de rivier de Bosna. De weg van onze route ligt westelijk van de rivier. Na een paar honderd meter hebben we het wel gezien: Een drukke weg naar Sarajevo. We zouden deze weg volgens de route zo’n 20 km volgen en dan via paden en smalle weggetjes door de natuur naar Sarajevo rijden. Dát gaan we dus niet doen. We besluiten de eerste de beste brug te pakken na Doboj en naar de oostelijke oever over te steken. Dat is een goede keuze. Meteen rijden we de natuur in. Geen drukte, maar een mooie smalle weg door bossen en dorpen. Weer voel je de sfeer van de oorlog van 30 jaar geleden. Zie de foto van een stuk geschoten huis.

Het wemelt van deze ruïnes. Mijn oor jeukt, ik denk dat er een vlieg of zo in m’n helm zit. Ik stop voor een woning om m’n helm even af te zetten. En wat schetst mijn verbazing? Er staat een auto met Nederlands kenteken op de oprit. De eerste Nederlanders die we zien nadat we in Villach de trein verlaten hebben. De wat oudere vrouw wenkt me en we raken in gesprek. Ze is oorspronkelijk van hier en heeft 30 jaar in Rotterdam gewoond. Haar huis is mooi. “Zelf weer helemaal opgebouwd “ zegt ze. “De gehele eerste verdieping was eraf geschoten. Zoals alle huizen die je hier ziet”. Ze schetst de situatie van toen: “Vóór de oorlog leefden we allen door elkaar; Serven, islamistische Bosniërs, Kroaten. En dat ging prima. Na de oorlog werden ook Serven uit hun woning verdreven en werden deze ingenomen door Bosniërs en andersom. Niemand is blij. De oorlog heeft alleen maar ellende gebracht “. Het gesprek duurt zeker 20 minuten. We moeten verder. We nemen afscheid en rijden langs de rivier verder naar het zuiden. Bij Maglaj komen we weer op de geplande route. Deze gaat de bergen in en via (deels onverharde) paden en smalle wegen rijden we naar Globarica, Vozuca, en Kokorovic. Daar nemen we een afslag naar een onverhard pad. Dat blijkt een kers op de taart van vandaag. Adembenemend mooie natuur gaat aan ons voorbij.

Super stil … we genieten maximaal! We zien zelfs bordjes die voor mijnen waarschuwen als je het bos in zou gaan. 30 jaar na dato nota bene.

Pas bij Zvijezda komen we weer op asfalt. We volgen de R460 en M18 naar Sarajevo. Het hamam hotel in oostelijk Sarajevo ligt in het Ottomaanse deel van de stad. We worden hartelijk ontvangen. De auto’s worden van hun privé parking afgereden zodat onze motoren beschermd en uit het zicht staan als zij hun auto’s er weer voor zetten. Die staan veilig. Morgen blijven we in Sarajevo. Onze lijven even rust gunnen, en cultuur opsnuiven. We vragen advies aan de receptionist. Hij adviseert ons naar het Ottomaanse deel te gaan en nabij de grote moskee te eten. En nu komt het: we kwamen terecht in een volledig oosterse sfeer! Smalle straten, binnen pleintjes, koffie en thee huizen afgewisseld met bazaars en tapijten handelaren.

Alleen de kamelen ontbraken. We gaan eten bij Barhana op advies van de receptionist. Via een steegje komen we op een klein binnen plein en wanen we ons in het midden-oosten. We gaan zitten en wat schetst onze verbazing? Demis Roussos is helemaal niet dood! Hij staat gewoon te bedienen bij Barhana!!! We leggen hem vast op de foto. We durven hem overigens niet te vragen om voor ons te zingen. Hij geniet zichtbaar van de anonimiteit: hij wisselt geen woord met de gasten. Demis sjouwt wat heen en weer met kussens en lege glazen. Iedereen laat hem z’n gang gaan. Zijn grote hit: “My Friend The Wind” gaat in m’n hoofd zitten en komt er niet meer uit. Demis leeft!! Zie foto!!

We bellen met Edvin. Edvin ontmoetten we enkele weken geleden op de parkeerplaats van Motoport Breda. Hij sprak me aan over m’n motor die hij zo mooi vond. Ik vertelde over onze reis. Hij glom! Hij komt uit Sarajevo en woont al 30 jaar in NL. Hij gaat iedere zomer terug. We spraken af hem te bellen als we in de stad zijn.

Nu  staan op de brug waar Aartshertog Franz Ferdinand is neergeschoten en bellen Edvin. Binnen 10 minuten staat Edvin voor ons. We spreken af om elkaar morgen te treffen. Het is al laat. Edvin moet vrienden van het vliegveld ophalen. We lopen naar huis en vallen met een smile in slaap. Wat een dag! Niet alle foto’s zijn in dit verslag verwerkt. De overige foto’s kunnen onder het tabje “foto’s “ bekijken. Zo ook wat filmpjes onder “Video’s “