Dag 7, Door de Picos naar de kust

Fuente Dé (aan de zuidelijke zijde van de Picos de Europa) is een piep klein bergdorp aan het einde van een weg. Je kunt ook niet verder. Je moet gewoon dezelfde weg weer terug. Het voelt hetzelfde als rijden naar Galtür in het Paznauntal, of naar Hintertux in het Zillertal, of dichterbij, als met de trein naar Den Helder. Er is maar één weg en dat is terug over dezelfde weg. Nu is dat zeker geen straf in de Picos. We krijgen er nooit genoeg van. Net als van te lekkere spaghetti vongole, of echte Jamón Iberico, of dichterbij, Hollandse nieuwe. Genoeg metaforen voor nu, nu terug naar de realiteit. We slingerden terug naar Potes, om vandaar de N 621 te volgen naar het Zuid-Westen. De weg steeg gestaag, via een prachtige route. Eerst figuurlijk, later letterlijk zaten we in de wolken. Nog geen 20 meter zicht. Gelukkig was deze dichte deken van korte duur.

De zon brak door en we kwamen na een prachtige rit zonder 100 meter rechte weg, uit in Boca de Huérgano. Het uiterst afgelegen bergdorp ligt in de volle zon. Een top stek om onze eerste kop koffie te scoren.

We hebben er twee rondes van gemaakt omdat we er heerlijk zaten. In de zon, absolute stilte.  We hoorden niets, geen toeristen, geen vrachtwagens, nee, zelfs geen “binnengekomenwhatsappjeklotegeluid“. Zelfs nadat we na een half uur ontdekten dat we onze oordoppen nog in hadden, veranderde er niets. We hoorden nog steeds niets. Wat zal het leven er voor deze mensen anders uitzien dan bij ons. Een hele andere wereld. We hebben onze weg vervolgt en hebben echt de hele dag genoten van de overweldigende natuur en de prachtige wegen.  

Het meest bizarre is nog wel dat je, 5 minuten voordat je langs een strand rijdt, nog denkt dat je ergens in het binnenland van Oostenrijk rond rijdt. De bergen stoppen en daarachter ligt meteen een prachtige kustlijn. Zo dichtbij elkaar. We slingeren naar beneden richting onze eindbestemming, Lastres. Nóg zo’n aanrader. Een leuk dorp, aan een baai , tegen de rotsen opgebouwd. Snel ingecheckt in ons hotelletje met een prachtig uitzicht.

Ons opgefrist en omgekleed zijn we richting het haventje gelopen. Daar zaten we, als God in Lastres. Met uitzicht over de baai, het strandje en het haventje. De koele witte Rueda smaakte uitstekend bij het bordje almejas (in knoflook gegaarde, kakelverse venusschelpen). Wat een dag weer… Proost lieve mensen. 

ps. Het WiFi netwerk in deze omgeving  is zo traag, dat we de filmpjes van dag 4 en vandaag later zullen toevoegen als het lukt