Dag 23, 22 augustus, rustdag

Geen verhaal vandaag over de fantastische route die we gereden hebben maar gewoon wat weerspiegelingen van wat je zoal mee maakt op zo’n Chambre d’Hôte, “Le Ferme de Sangliers” in Issor. Overigens betekent deze naam letterlijk “De Wilde Zwijnen Boerderij”. Nou die naam klopt hoor. Wat een zwijnenstal maken de Fransen ervan!! Achter de schuur of net uit het zicht flikkeren ze alles gewoon op een hoop. Toen we gisteravond aankwamen wilde El meteen gaan opruimen en riep al volledig geautomatiseerd: “Peep ruim je rotzooi achter je kont op!”. Waarop ik de situatie probeerde te redden met: “Maar lieverd, ik kom hier net voor het eerst aan, ik heb mijn helm nog op?! “ Ook haar reactie kwam er uit als ware het een geluidsopname uit ons huis in Zundert: “Onzin! Je laat alles slingeren!”. Ik pakte haar lief bij haar arm en fluisterde: “El als jij hier gaat opruimen, schoffeer je de eigenaren “. Dát was het goede knopje, ze schrok even, besefte dat ze ergens te gast was en vleide zich professioneel op de in elkaar geknutselde stoel op het in haar ogen rommelige terras, met een gemaakte blik van: “ Hè, gezellig hierzo”. De aardige Fransen hadden niets door en al snel kwam de wijn op tafel gelukkig. We startten ons charme offensief: “Wij gebruiken heel veel Franse woorden, wisten jullie dat?” De Fransen reageren in koor: Non Pierre, dis nous en plus, nous sommes une et toute oreille, si nécessaire nous payons un supplément! (Nee Peter, vertel meer, wij zijn één en al oor, desnoods betalen we bij!”) Nou daar komt ons lijstje: trottoir, urinoir, dressoir, paraplu, portemonnee, parasol, cheque, bagage, crèche, gourmette, etui, charmant, etage, enzovoorts. Het ijs is gebroken.

Na een paar rosétjes werd de situatie plots wat ongemakkelijk. De eigenaar zei na een verhaal van een van de andere gasten: “Drôle” (Dit betekent grappig en spreek uit als: drol. Wie El kent weet dat je haar in de slappe lach kunt krijgen door gewoon het woord: “Poep” of “Drol” te zeggen, een mooie erfenis van haar oma Van Den Bosch). El bulderde van het lachen bij het woordje “Drôle”. Ik redde de situatie door snel te reageren: “Oui c’est tres drôle”. 

Het “wilde” (uit de naam van deze chambre d’hôte), heb ik overigens nog niet meegemaakt. Alles gebeurt hier op een slakkengangetje, of zoals ze het hier noemen, “une marche sur le trottoir d’escargots”. Ze laten zich niet gek maken. Vooral de man des huizes. Zodra zijn vrouw gaat koken, of de kamers gaat doen, gaat hij door met wat hij al de hele dag aan het doen was: niets, of “Rien” in het frans. Wat een leven heeft die man. Om jaloers op te worden. Ik noem hem Rien. 

Anders dan in Spanje komen we met ons basis Frans verdomd veel verder dan met ons Spaans in Spanje. Het feit dat ik 6 jaar over de Mavo heb gedaan werpt zijn vruchten af. De kracht van de herhaling zal ik maar zeggen. En El heeft natuurlijk die taal aanleg. Als docent Nederlands en voormalig logopediste is ze gefocust op taal. Ze is gedreven om te communiceren met taal. Het lukte om het woord “Drôle” te omzeilen en zo werd het toch nog een leuke avond. En Rien is een alleraardigste kerel. A bientôt!