Dag 5: Bilbao-Renedo

Vanmorgen in de regen gestart. Het regende niet hard, een miezertje, maar alle wegen waren goed nat. We hebben ontbeten op een overdekt terrasje en toen we eenmaal reden kwam ook zo af en toe het zonnetje even kijken. Het eerste deel van de tocht van vandaag ging nog redelijk langs de kust. Dit deel van de route was behoorlijk bebouwd en gaande weg de ochtend kwamen we steeds meer in de natuur te rijden. Op een boerenweggetje ter hoogte van Santander, hebben we onze meegebrachte kaas en toast gegeten, in de natuur met uitzicht op Santander en de zee. Peet had inmiddels al 3 keer z’n outfitje gewisseld. Shirtwissel, broekwissel, regenkleding aan/uit. Uiteindelijk de goede combinatie gevonden en koers gezet richting de grens met de Picos de Europa. Het laatste stuk van de reis vandaag zou een deel van het TET trail zijn. Een off-road netwerk door heel Europa. Het eerste deel ging super. Mooie gravel weggetjes kringelden door het landschap. Plotseling veranderde het oppervlak van gravel naar spekgladde, rode natte klei. Met glibbberen en glijden (hier zijn onze banden namelijk totaal ongeschikt voor) bereikten we de top. Een korte adempauze en door. Dachten we. Nog geen 20 meter verderop gleed eerst mijn achterwiel opzij en mijn voorwiel nam zo ongeveer een afslag naar rechts. Daar lag ik, met de motor op mijn linker been op m’n rug in de klei. Mijn linker koffer werd gelanceerd en lag een paar meter achter me. M’n versnellingspook flink verbogen. Mijn knie deed pijn en ik lag met m’n been vast onder mijn motor. Voor de tweede maal deze vakantie werd ik op de benen ( en rubbers) gezet door Peet. De koffer konden we met wat sleutelwerk er weer opzetten en de vernellingspook was dusdanig verbogen dat ik nog steeds kon schakelen. Dus hop, weer op de motoren. Na twintig meter rijden zag ik  zo’n zelfde glibberstuk aankomen en ik had geen zin om weer de klei te koppen. Na kort overleg besloot ik het pad verder te voet te verkennen. 400 meter verderop was het pad weer met meer grind, dus we besloten door te gaan en niet om te draaien. Peet heeft beide motoren heelhuids naar het grindpad weten te krijgen. Vanaf daar was het nog een klein stukje naar de verharde weg. Na een kwartiertje rijden kwamen we aan in het hotel. Daar hebben ze m’n pak gewassen en na een goed diner gaan we nu onze moegestreden lijven te rusten leggen. Maar niet voordat ik mijn Peet officieel tot HELD heb verklaard! Het was weer een avontuur vandaag, never a dull moment.

ps: de WiFi is hier zo slecht, dat ie er niet is…. De foto’s en het filmpje zullen we dus op een later moment in deze vakantie uploaden.