Dag 10, een “rustdag”

Zoals we gisteren al schreven verblijven we in een prachtig hotel. Niet “overdone” of zo, maar het ligt gewoon erg mooi, de keuken is geweldig en de medewerkers zijn zeer gastvrij. Vandaag een rustdag, althans dat dacht ik. Maar een rustdag betekent voor El alleen maar dat we niet gaan motorrijden. Niets even bijkomen, beetje bijslapen, lekker zonnen of zoiets. “We gaan wandelen” zei ze. En wie El kent, herkent het meteen; Ze zegt dit met de klemtoon op WE, en spert dan haar ogen wijd open. Dan laat je het wel uit je hoofd om er iets tegen in te brengen. Het lijkt op een scène uit “Keeping up appearances” of “George and Mildred”. Geen idee waarom ik dat vroeger leuk vond overigens.  Kortom, ik had geen enkele keuze dan meegaan.

We pakken de wandelroute op vlak achter het hotel. Meteen een stuk uit de buitencategorie. Ik schat de helling op 85 graden steil omhoog. Na twee meter dacht ik al: “ Dit is één van de redenen waarom ik ben gaan motorrijden”. Ik heb een hekel aan lopen. Als kind al. Ik vervloekte de avondvierdaagse,  waar ik als pupil bij mijn voetbalclub HCSC aan mee moest doen. Ik vermoed overigens dat mijn moeder dit “moeten” had verzonnen omdat ik anders zeker zou weigeren. Maar goed, dat is een ander hoofdstuk. Dit argument (je moet meelopen als lid van je team) gebruikt El niet. Ze zet de klemtoon van de zin precies zo, dat ik net zoveel keuze had als destijds. Niet dus. Op drie kwart van de route naar de top vond ik het genoeg geweest. Mijn versleten knie was het helemaal zat. Ellen heeft de top wel gehaald. Uiteraard. Ik heb me op een steen gezet, en geprobeerd even te luieren en te zonnen. Dat wat ik eigenlijk de hele ochtend van plan was, zeg maar. De wandeling naar beneden was zeker niet makkelijker. Maar de omgeving hier maakt veel goed. Uiteraard El aangegeven dat ik blij was dat ik ben meegegaan….
Na een drankje op het terras van het hotel, zijn we het dorp ingelopen. We vonden aan de rand een oude watermolen waar een museum van was gemaakt. Best leuk moet ik zeggen.

Daarna toch nog even geluierd. Samen Itchy Boots gekeken op YouTube, en de was uitgehangen. We maken ons nu weer op voor het eten. Een mooi vooruitzicht in deze regio. 
We genieten enorm samen van deze reis. De gekheid hierboven over het moeten lopen is uiteraard een verzinsel. Ik vond het echt leuk…(Zo goed El?) Adios, a mañana!

PS Alle video’s van de afgelopen dagen zijn, dankzij een goed werkende WiFi hier, inmiddels geüpload en te zien op deze pagina.