Dag 2, 31 juli, van Torver naar Lanark

Belangrijk: onze film van gisteren was te groot om te posten onder de video’s van Reislogger. Daarom een YouTube link. Deze is van gisteren: https://youtu.be/PHES6965EVo. Gewoon ff kopiëren en plakken Google. De video van vandaag bleek wel te posten. Die vind je onder het kopje video’s en is de moeite waard!

Na een eenvoudig maar prima ontbijt vertrekken we voor een lange rit vandaag. De stemming zit er goed in! We lachen nog lekker na over de natte laarzen van gisteren. Via de Hardknottpass en de Kirkstonepass rijden we naar het noorden richting Lanark, in de buurt van Glasgow. Vrijwel meteen na het vertrek is het landschap fantastisch mooi. Het noordelijk deel van Lake District is een “must visit”!. 

We hebben onze regenpakken aangetrokken want het blijft de hele dag nat. Verbazingwekkend hoe weinig last we van de miezer hebben. De omgeving krijgt iets mystieks, iets sprookjesachtigs door de natte waas en de laaghangende wolken. Tegen onze verwachtingen in is het enorm rustig op de weg. De miezerregen houdt de meeste toeristen in de pubs denk ik. De Hardknottpass is echt pittig. Volgens mij een van de lastigste stukjes in Europa met een paar venijnige haarspeldbochten met een stijgingspercentage van 30%. Het pad is max 2 meter breed.

Kortom hoge school motorrijden. Dát past ons wel. De beklimming en afdaling gaan perfect. De verbaasde schapen liggen ons aan te kijken met een blik van: “joh doe normaal, dit vinden jullie tweevoeters helemáál niet leuk!”. En toch, het schept een band. Die stoïcijnse blik van een schaap, daar word ik nou rustig van. Gewoon dom kijken. Sommige mensen zijn er echt goed in, maar deze schapen slaan alles. En, o ja, je hebt ook “spring schapen”. Ze springen met vier poten recht omhoog als je langs rijdt. Om je daarna weer net zo dom aan te kijken als de vorige. Je wordt er melig van. Zoals je melig wordt van Bert Visscher met zijn “cursus bloemschikken” (“soms komt bloemschikken niet goed uit”. “Schikt het?” “Nee”.) of de “cursus houtbewerking”. (“Deze plank voelt warm aan”. “Ik denk dat hij plankenkoorts heeft”). Dat dus. Maar het is opletten geblazen. Full focus op de weg is wel echt nodig. De bochten zijn verraderlijk krap en stijl. De omgeving is, zoals gezegd, betoverend. De miezer gaat over in regen. We moeten nog 100 km en besluiten de snelste weg te pakken door het vlakkere gedeelte van Noord Engeland en Zuid Schotland. Het hotel is prima, een beschermd erfgoed. Na een heerlijke maaltijd gaan we aan de slag met ons reisverslag. Morgen naar Fort William, waar de eerste  highlands ons opwachten.