21 augustus van Pontypridd naar Lymington

De video staat op YouTube:

https://youtu.be/mCalqLpTzSs

Ook het ontbijt is prima bij Llechwin Hall. We realiseren ons dat we de echte heuvels en bergen nu echt achter ons gelaten hebben. Hopelijk valt de reis naar het pittoreske Lymington mee.

De route gaat eerst over de snelweg om Cardiff en Bristol maximaal te omzeilen. We rijden over de imposante “Prince of Wales Bridge”. De snelweg is saai en we zijn blij als we de afslag pakken. Daarna uiteraard binnendoor richting de kustplaats Lymington aan de zuidkust.  Al snel komt er een wegversmalling. Één rijstrook in een bochtig gedeelte over een lengte van zo’n 500 meter is dicht vanwege werkzaamheden. In plaats van stoplichten staan er aan beide zijden twee jonge mannen met een bord op een steel. In het kader van werkverschaffing zeg maar. Aan de ene kant van het bord staat STOP en aan de andere kant GO. Klinkt logisch. Ze staan met elkaar in verbinding middels portofoons. Ik rij voorop en mag van de magere snaak doorrijden. Helaas Ellen niet, ze reeds net iets te ver achter mij. Ze wacht keurig voor de knul met het STOP bord. Nadat enkele auto’s gepasseerd zijn draait de knul het bord om naar GO. El trekt op en rijdt de enkele wegstrook op. De knul aan de andere kant was vergeten zijn bord op STOP te draaien. In de bocht komt een auto recht op El afgereden.  Het loopt goed af en El geeft de knul aan het einde, waarvan ze nog net kon zien dat hij op z’n mobieltje aan het kijken was, een uitbrander. Ik hoor het aan door de communicatieset. Gelukkig geen ongelukken gebeurt maar de schrik zat er wel ff in. Nadat El het verhaal heeft gedaan,  door onze communicatieset, vertel ik haar de scène die me te binnen schiet  van de Dikvoormekaarshow. Meneer de Groot doet een interview met een stoplichtbediende. De bediende verteld dat hij op z’n verjaardag altijd even alles op groen zet. Als cadeautje aan zichzelf. Vanwege het interview besluit de man het voor de radio nog een keer te demonstreren. Hij zegt tegen De Groot: “ Zie je die man op de racefiets? Let op!” Een grote knal en gevloek klinkt. Waarop de stoplicht bediende naar de ongelukkige man op de racefiets roept: “Had je maar uit moeten kijken!” Om vervolgens zelf hard te gaan lachen. El lacht er ook hartelijk om.
We hebben ons voorgenomen om Stonehenge te bezoeken. Dit soort toeristische attracties waar massa’s mensen op af komen hebben wij normaliter niets mee, maar we willen Stonehenge graag een keer zien. Een wandeling van zo’n 25 minuten en daar zien we de contouren van dit mysterieuze bouwwerk.

Obelix is hier dus ook geweest. De menhir in het “ondiepe” riviertje van de Yorkshire Dales die ik overstak en waar ik tegenaan reed komt hier ook vast vandaan, gok ik. Leuk om eens in het echt gezien te hebben. 

We rijden het natuurgebied New Forrest in. Echt prachtig!  Koeien en paarden lopen er los rond. Check de video, echt gaaf.

Voordat we Lymington in rijden, maken we een omweg om even naar de zee te kijken. Het Kanaal, of Straat van Dover of Nauw van Calais, wat je wilt. Het eiland White kun je goed zien vanaf deze plek.

Ik rij weg en voel al snel dat er iets mis is. De motor stuurt anders. El ziet mij kijken en ziet dat m’n achterband zacht is. We moeten nog 6 km naar het hotel, maar dat haal ik niet. De band loopt te hard leeg. We hadden het er gisteren nog over: “nog geen lekke band gehad”. En dan de dag erna dit. We zoeken een paar kilometer verderop een veilige plek en ik heb gelukkig alle spullen bij me om dit te repareren. Ik vind een prehistorische stenen pijlpunt in m’n achterband. Waarschijnlijk een van de bewoners van Stonehenge die mij in de rug wilde schieten maar niet had gerekend op de snelheid van mijn S1000. 
Ik plaats de prop en de compressor zet de achterband weer op spanning. Er bleek overigens nog volop peper op de compressor te zitten🤣 Mijn geliefde motor stuurt weer als vanouds. 5 minuten later arriveren we bij ons verblijf, een hele leuke pub met kamers er boven. Helaas is de keuken op maandag gesloten en lopen we het leuke dorp in om ergens wat te eten. We gaan eten bij een Indiaas restaurant, weer eens iets anders. Het eten is heerlijk en we bedanken Kamahl (die met die zware stem The Elephantsong zingt), voor het heerlijke eten. Voldaan vallen we in slaap. Morgen richting Folkstone / Dover waar we woensdagochtend de treintunnel naar Calais nemen. Bijna thuis.