19 augustus van Dublin Ierland naar Landrillo Wales

Het is gelukt om 1 video op YouTube te zetten, die van 16 augustus :

https://youtu.be/C_eqwyC7xts

De rest volgt nog.

De wind en regen werd gisteravond nog wat heftiger en het stormde vannacht in de stad. Onze boot vertrekt om 8:15. We moeten een kwartiertje rijden naar de haven en een uur van te voren aanwezig zijn. We staan dus om 6:00 op. Om 6:30 staan we bij de balie om uit te checken en ons take away ontbijt mee te nemen. El betaald met haar telefoon en ziet een Whatsappje. Van Stena Lines…. Vertraging…. Door de storm is het vaarschema aangepast. Vertrekt niet om 8:15 maar om 10:15 🤬. We mogen het take away ontbijt houden maar ook alsnog aansluiten bij het ontbijt. Dat lijkt ons een prima idee. Twee uurtjes valt wel mee. De storm is wat gaan liggen dus we hebben er alle vertrouwen in dat het bij deze vertraging blijft. Rond 8:45 rijden we naar de boot en tanken nog even onderweg. We mogen weer vooraan staan en het boarden zal toch wel zo beginnen?
Helaas… het duurt en het duurt.

Er rijden nog steeds auto’s en vrachtwagens van de boot. Die 10:15 uur gaat m niet worden. Gelukkig is het nu redelijk goed weer maar je wordt er wel melig van. Er rijdt een vrachtwagen over het terrein van de firma Mac Burneys. We moeten op een of andere manier allebei lachen. Zou deze firma de aangebrande Mac Donalds burgers afvoeren? Het wachten gaat nog even door.

Pas rond 11.30 rijden we als eerste de boot op.
We mailen ons hotel dat we rond 19:00 uur pas aankomen vanwege de vertraging. Om 12:15 uur varen we eindelijk weg.

Naast de paar honderd auto’s en vrachtwagens zijn we slechts met 4 motoren op de boot. Wij en nog een Engelsman en een Zwitser. De Zwitser zoekt ons in de lounge op en we raken aan de praat. Enorm aardige kerel deze Wilhelm Tell, van een jaar of 65. Heeft in Ierland rond getoerd met z’n partner achterop en gaat nu solo naar een motortreffen in Wales. We worden via de intercom gewaarschuwd voor een hobbelige reis. De golven zijn buitengaats nog zo’n 4 meter hoog, verteld de kapitein. El en Wilhelm Tell  trekken wit weg. Zo weinig angst als El op de motor heeft, zo’n hekel heeft ze aan varen met golven. El en Wilhelm slikken een tweede dosis primatour. Al gauw wiegt de boot haar en Wilhelm Tell in slaap. Het valt best mee met de golven overigens. 
Uiteindelijk meren we om 15:30 aan. En dat moet onze route door Snowdonia, het natuurgebied in het noorden van Wales, nog beginnen.

We besluiten om de route gewoon te rijden. We rijden Snowdonia binnen en meteen is het schitterend.

De meest pittoreske plaatjes komen voorbij. Deze is wel het mooiste vind ik.

De avondzon kleurt zo mooi, het is net een schilderij.

Om 19:15 arriveren we bij ons hotel, The Dudley Arms. Het ziet er angstaanjagend stil uit rond het hotelletje. Wat we ook proberen, er is niemand…. El treft de buurvrouw aan en ik een aardige kerel uit de buurt. Ze vertellen hetzelfde verhaal: Het hotel is gesloten maar de eigenaar bezit ook een pub in Cynwyd. The Blue Lion is 15 minuten rijden. We rijden erheen. Een groot voetbal feest/pubquiz vult het gebouw.

We wringen ons door de groep naar de bar. Een medewerkster, Lucy genaamd, hoort ons verhaal aan. Er schijnt een geschil te lopen tussen de eigenaren en de gemeente over ons hotel. Het is al maanden gesloten. Ze probeert de eigenaar te pakken te krijgen, helaas zonder succes. Lucy probeert van alles. Ze boekt uiteindelijk voor ons een hotelkamer op haar eigen naam in Ruthun.

Lucy is een held. Ze zegt dat zij het wel verrekend met de eigenaar. We wisselen contactgegevens uit en we rijden ca 25 minuten en komen aan bij het hotel. Een fors kasteel zo blijkt.

Bij de receptie is de boeking binnengekomen. Ik vermoed dat dit nog wat gaat worden. Het personeel heeft Fawlty  Towers achtige neigingen. We krijgen zowaar de sleutel en betreden de schone maar afgeschreven kamer. We hebben een half uur voordat de keuken sluit. We springen in onze spijkerbroeken en melden ons in het restaurant. Ook hier vergane glorie. Het hotel is in verval en hard op weg naar de afgrond. Alles is aan renovatie toe. Het overigens alleraardigste personeel heeft iets van: We doen net of dit hotel een normaal hotel is. Misschien lukt het 🤪. Regelmatig kunnen we onze lach niet houden als we worden aangesproken. Alle perikelen maken ons super melig en we lachen tot we er buikpijn van krijgen. El besteld een Caesar Salad. Nu een quiz: zie de foto:

Deze stukken zaten in de salade. Wat zijn het?

1) gemodificeerde pijnboom pitten

2) uit de kluiten gewassen croutons 

3) witte vierkante tomaten

4) resten van de houten snijplank

De winnaar krijgt deze kroon:

Wat een dag! De WiFi komt uit de tijd dat de plannen voor de bouw van dit kasteel werden opgetekend. Het uploaden van de video’s wordt nog een uitdaging. Maar zoals altijd; het gaat goed komen hoor. Kunnen jullie straks een avondje “binge watchen “ . De films zijn echt gaaf geworden. We laten ons uitgeput op het bed vallen en worden meteen als twee “Teigetjes” uit de Winnie de Poeh serie tegen het plafond gelanceerd. Dat kan er ook nog wel bij na zo’n dag.