7 augustus, van Arduain naar Stranraer

De video van gisteren is af. Hij was iets te lang voor reislogger, daarom weer de link naar YouTube: https://youtu.be/l5Z3MS16wEo

Vandaag geen video, alleen een verslag, er was nl weinig spectaculairs te filmen.
Terwijl ik aan m’n 12 jaar oude single malt whiskey zat te nippen op ons balkon gisteravond, met uitzicht over de Schotse hooglanders en daarachter de oceaan, evalueerde ik zoals altijd de route van de voorgaande dag voor mezelf. Ik was echt tevreden. De route was super en afwisselend vond El en dan is het waar. Alleen de mazzel met de ferry’s zat me niet lekker. Morgen hebben we ook twee ferry’s nodig om naar en van Isle of Arran te gaan. We maken op het eiland een soort hink-stap-sprong om snel naar het zuiden te komen. Ik check de website maar even, denk ik bij mezelf. Naar Isle of Arran toe is geen probleem. Reserveren is niet nodig en heeft ook geen tijdslot. Mooi denk ik. Maar dan: eraf aan de andere kant van het eiland is een ander verhaal. Deze overtocht duur ruim een uur en boeken voor morgen lukt niet. Dat risico willen we niet nemen en we besluiten om over land, dus met een flinke omweg naar Stranraer te gaan rijden. Helaas ook een 20 tal km over de snelweg om er geen nachtwerk van te maken. Ik maak de routes en sla ze op op onze navi’s. Na een prima nachtrust en heerlijk ontbijt stappen we op en rijden de route. Niet spectaculair maar bij vlagen wel echt mooi. Zo’n anderhalf uur voor aankomst pakken we nog een stopje en zien een fout theehuis langs de kant. We zitten langs de kustlijn tussen Ayr en Stranraer. Het theehuis blijkt een verzamelplaats voor tokkies, maar dan de Britse variant van dit volkje. Alle superlatieven zitten in één ruimte. Plastic tafelkleden met Schotse print steken heerlijk niet passend af tegen de mint groene wanden. Men spreekt onverstaanbaar plat Engels. Het tafeltje naast ons spant de kroon. Hij heeft een hele pot brilcream in z’n smalle strook haar. De zijkanten van zijn dikke schedel zijn kaal geschoren en een soort zwarte 10 cm brede riem van moddervet gemaakt zwart geverfd haar loopt van zijn voorhoofd tot net achter z’n fontanel. De tatoeages kruipen onder zijn hemd omhoog en stoppen, vooralsnog, bij z’n kaaklijn. Hij eet onsmakelijk uit een schaal met bonen in tomatensaus. Ringen om alle vingers maken het tafereel af. Maar dan zijn vrouw, nou is het wel een vrouw?? Het wezen is een kruising  van Oempa Loempa

en Miss Slocombe

maar dan met wit gebleekt haar dat zo is getoupeerd dat het recht omhoog staat. Ik kan niet zien wát ze eet maar kan het wel horen. Het is iets krokants want ze kauwt met open mond en het gekraak is niet van de lucht. Een demente oma neemt de bestellingen op onder duidelijke instructies die door haar kleindochter door de zaak worden geschreeuwd. Wat n gezelligheid! De koffie is niet te zuipen. Zó slap omdat de koffiebonen er slechts even in ondergedompeld zijn. We rijden snel verder naar Stranraer (spreekt op z’n Schots uit: Strrrrranrrraaaaarrrr).. Alweer een uiterst gastvrije dame ontvangt ons allerhartelijkst. Deze B&B is weer super. We hebben heerlijk gegeten in een nabij gelegen restaurant. Morgen de ferry op naar Belfast, Noord Ierland, goodbye Scotland!