13 augustus van Knock-me-anus naar Galway

De video van vandaag staat onder het tabje: “video’s” (je verwacht het niet🤣).

We hebben prima geslapen in het smalle bed. El beticht me van diagonaal slapen waardoor er voor haar een driehoekje overblijft van ons bedje van, ik schat, 1,4 meter breed. Ze had goed geslapen dus dat diagonaal liggen houden we er in. We ontbijten in de kroeg en het eten is hier echt goed. De kroeg/het restaurant zat ook helemaal vol gisteravond. Een goed lopende tent hoor in in Knock-me-anus! Het regent helaas en na het ontbijt wordt het miezer regen. Als we bij de motoren komen is het droog. Wie weet valt het mee vandaag. We rijden weg en al snel wordt de rit prachtig. Helemaal als we de L1824 oprijden. De rit is werkelijk ongelofelijk mooi! Het lijkt op Glencoe in Schotland maar dan nog uitgestrekter, meer water, geen verkeer te bekennen en prachtig asfalt. Deze weg mag je niet overslaan als je Connemera (zo heet dit gebied hier) aandoet. We rijden de hele weg vrijwel stapvoets, zo veel is er te zien. Als we de Sheeffry Pass op rijden, op dezelfde L1824, wordt t allemaal nog mooier. 

We rijden de pas af en komen uit op de weg naar Leenaun. Het is hier druk met fietsers en wandelaars. Even wennen nadat we twee uur bijna niemand gezien hebben op onze prachtige route. We besluiten een kop koffie te nemen en zitten in de zon op het terras. Het weer is heerlijk. Af en toe flinke wolken maar hoofdzakelijk zon. Er staat een Duitse motor naast onze motoren. Er komt een stel aanlopen en beginnen een gesprek in het Nederlands. Met een Prins Bernhard tongval stelt de man van het stel zich voor: “Horst”. “Horst Boterhammenworst”, denk ik meteen, (ooit een figuur in de Dik Voor Mekaar show.) Horst Boterhammenworst is getrouwd met een Nederlandse en spreekt echt goed Nederlands. We raken in gesprek en wisselen telefoon nummers uit. Hij woont bij  Koblenz en nodigt ons uit om een weekend langs te komen om in het Lahn-tal te gaan rijden. Ik denk echt dat we een keer op zijn uitnodiging ingaan. Echt een aardig stel. We geven elkaar nog wat tips over de route, en nemen afscheid van elkaar. Horst Boterhammenworst en zijn vrouw rijden naar het noorden verder, wij naar het zuiden. We rijden verder de Connemara in. Als je Ierland ooit bezoekt, dit is echt heel gaaf hier. 

We zien diverse “verse” turf winningen. Ze stoken er hier in de buitengebieden nog steeds op. Je ruikt t als je een boerderij nadert. 

Mooier dan wat we tot nu toe van Ierland hebben gezien. We cruisen door het landschap heen en het blijft prachtig.

Nu kennen velen het nummer van Michel Sardou natuurlijk “Les Lacs Du Connemera” maar de cover van John Tana “Dan Kom Ich Mér An” (echt ff googlen, super leuk) op dezelfde melodie klinkt meteen in mijn hoofd. De route wordt zo nóg leuker en ik geniet met vele teugen terwijl ik de tekst van John Tana via de microfoon in m’n helm naar El zendt. Daar wordt ze een beetje gestoord van. Kortom “bakkes houden”. We komen aan in Galway waar zich een uiterst pijnlijk voorval voordoet. In mijn tas achterop m’n zadel zit ons gereedschap ed. Daar heb ik de bus peper bij gestopt die ik enkele stops geleden kocht, om over de magnetron maaltijd te strooien die we op Skye aten in onze pod aldaar. Ik ben nl niet zo’n weggooi type….. Ik doet de tas open en blijkt de bus peper open getrild te zijn. Alles onder de peper. Ik maak alles goed schoon en voeg me bij Ellen op onze bezemkast-kamer van het Sliding Rock Inn. Eerst even plassen. De peper, die nog vol aanwezig is op mijn handen, zoekt zijn meedogenloze weg naar plekken waar je het niet wilt. Jodelend spring ik heen en weer in het piepkleine badkamertje. Een eigen versie van de Jodelende Galway Girl is geboren. Snel onder de douche verricht wonderen gelukkig. Als ik onder de douche vandaan kom, ligt El nog schuddebuikend te lachen. Ik besluit dat het driehoekje van het bed nog iets kleiner gaat worden vannacht.