Van Vrtoce naar Koprivnik, Slovenië

Gisteren een rustdag op de boerderij nabij Vrtoce. Wat een geweldige plek. We hebben eigenlijk weinig gedaan. Rustig opgestaan, uitgebreid ontbeten, het verhaal met de foto’s en filmpjes van de dag ervoor gepost en....geslapen. We zijn allebei heel erg moe. Niet eens zo van het rijden, maar, sponzen die we zijn, vooral door alle indrukken. Ik heb nog een uurtje gewandeld naar een kerkje op de heuvel; een sinister plekje met oude graven (vrijwel onherkenbaar als graf). ‘s Avonds weer heerlijk gegeten onder het genot van de Bosnische muzikanten die weer aanstekelijke muziek speelden. Ondertussen nog de kok het recept ontfutseld van zijn overheerlijke lamsbout. Die gaan we thuis zeker maken! Vanmorgen zijn we rustig de dag gestart en rond half 11 reden we weg van deze heerlijke plek. Vandaag is de bestemming Koprivnik in Slovenië. Het eerste deel van de ochtend leidde ons weer Kroatië in, langs de Plivic meren. We waren al sterk aan het twijfelen of we er gingen kijken, want we hadden al gehoord dat het altijd erg druk is. Nou dat klopt. Ik denk een file van zeker 20 minuten om de parkeerplaats op te komen. Dit is niets voor ons. We hadden weinig woorden nodig om te besluiten lekker door te rijden. We vervolgden onze weg over smalle kronkelwegen, door dorpjes waar, net als in Bosnië, op de vele huizen de littekens van de burgeroorlog nog duidelijk zichtbaar zijn. In de gesprekken die we hebben gehad met de Bosniërs en de Kroaten wordt duidelijk dat de wonden in de samenleving nog veel dieper zitten. Wat zijn wij toch een mazzelkonten dat we geen oorlog hebben meegemaakt en in welvaart zijn opgegroeid. We naderden de Sloveense grens. Nabij Bosiljevo zijn we de grens overgestoken. Een zeer rustige grensovergang, geen poespas, geen lange wachtrij, we konden eigenlijk vrij makkelijk door. In Slovenië werden we weer getrakteerd op de schitterende natuur afgewisseld door kleine dorpjes. We reden door berengebied, “gewaarschuwd door een bord” reden we rustig door het bos waar zich de grootste populatie beren van Europa bevindt. Wat zou het leuk zijn een beer te zien! Lekker naïef bleek ‘s avonds toen we in een gesprek hoorden, dat 100 meter van onze slaapplek een moeder beer zit met drie jongen die vorige week nog een fietser heeft aangevallen. De lokale bevolking gaat dat deel van het bos de komende periode niet in. Ik denk dat we blij mogen zijn dat we “mama beer” niet zijn tegengekomen. De laatste vijftien kilometer naar onze slaapplek was onverhard. Onder het stof, maar met een smile van oor tot oor, kwamen we aan bij Zavod Nesseltal  Koprivnik. Een klein gehucht dat tot na de Tweede Wereldoorlog  bewoond werd door een Duitse minderheid. We werden hartelijk ontvangen met een high five en een koud biertje door Matthias. Binnen 20 minuten hadden we zijn gehele levensverhaal gehoord en had hij geregeld dat de buurman, een Nederlandse ex-chefkok, voor ons wat te eten zou maken. Bij de buurman, Ben, werden we hartelijk ontvangen aan zijn keukentafel. Vervolgens zijn we in de tuin beland met Ben, zijn Oekraïense vrouw Ludmila, wat buren, een weduwe van Bosnische afkomst, Matthias onze host en een hoop drank en Oekraïense lekkernijen. Er werd Nederlands, Engels, Sloveens en Duits door elkaar gesproken. Het was gedaan met de rust in het dorp, maar wij hebben een wereldavond gehad!