14 & 15/8 Sarajevo en reis naar Montenegro

14/8, een rustdag. We maken een wandeling door het centrum. Buiten het Ottomaanse uitgaansgebied is Sarajevo niet veel aan. We hebben een orthodoxe en katholieke basiliek bezocht. Helaas konden we niet de grote moskee in omdat daar op dat moment gebeden werd. Wel op de binnenplaats geweest. Het valt ons op dat het bezoek aan de moskee veel meer een gezinsgebeuren is dan de bij kerken. Kinderen spelen op de binnenplaats en moeders en vaders doen hun gebed. Echt mooi om te zien. Verder niet veel bijzonders gedaan. ‘s Middags vooral uitgerust in het hotel. 
15/8 De reis van Sarajevo naar Rozaje, Montenegro. Een lange rit van 280 km door de bergen. We verlaten Sarajevo en de bergen dienen zich meteen aan. Geen buitenwijken, meteen natuur. We rijden door een schitterende omgeving. Een enorme buizerd vliegt vlak voor me uit een boom en scheert langs m’n helm. Ik schrik er echt van. We rijden vervolgens door een dorp met een bouwmaterialen handel. Omdat ik thuis mijn multitool niet meer kon vinden, koop ik er hier één. Om daarna brood ed te kunnen snijden  met een stuk worst en kaas. We rijden nl richting Albanië. Daar zullen we de aankomende dagen zelf voor onze lunch moeten zorgen. Overigens is dat eigenlijk ook leuker. Een mooi plekje uitkiezen en genieten van de omgeving met een ter plekke zelf gemaakte lunch.  We naderen de grens met Montenegro. Een grensovergang op een landweg. Een gammele slagboom en een dixie met dakkapel als kantoor. Wat dóet die man de hele dag? Er rijdt hier niemand. De douanemeneer aan de Bosnische zijde doet wel zijn plicht; “waar we naartoe gaan” vraagt hij met een serieuze blik. In plaats van: “Gaat je geen moer aan”, antwoord ik: “Albanië en Griekenland”. Ik noem bewust Kosovo niet. Dat ligt blijkbaar gevoelig bij Servisch gezinde lieden. De diender opent handmatig de gammele slagboom. We mogen verder maar zien geen douane kantoor aan Montenegrijnse zijde. We rijden zeker 3 a 4 km totdat we toch het douane kantoor van Montenegro naderen. De man met de pet neemt onze paspoorten en groene kaarten mee ter controle. Na 5 minuten komt hij terug en mogen we verder. Het wegdek is slecht. De motoren doen regelmatig “een stap opzij “ zoals dat heet. We besluiten de bandenspanning wat te verlagen voor meer grip. Ineens wordt het wegdek geweldig. Als een circuit! We rijden zo’n 20 minuten en staan stil voor een busje van de wegenbouwers die dwars op de weg staat. Wij als motoren mogen er langs terwijl de auto’s moeten wachten. We rijden zo’n 100 meter en merken dat het asfalt ineens nog zacht is. Ik stop en mijn laars zakt zeker 5 cm het asfalt in. Ik kijk achter me en zie een spoor van onze banden. We hebben twee mooie goten in het wegdek geperst. Om de hoek zien we de asfalt wagen. De mannen op de machine schelden ons voor alles uit zo lijkt het. Ja logisch, ze kunnen weer terug om alles te repareren. Maar wat voor sukkel ben je, dat de man bij het busje ons door laat gaan? Je hebt één taak …..Ik scheld lekker op z’n Hollands terug en wijs naar het busje van z’n collega’s. “Hé eikel ZIJ zijn de veroorzakers, niet wij. Ga lekker je collega afzeiken eikel”. We gaan de berm in die vol ligt met brokstukken oud asfalt. Inmiddels zijn onze banden zeker een centimeter dikker geworden. We rijden trail-achtig door de ruwe berm en komen voorbij de asfalt machine. We checken of de banden geen asfalt in onze radiateurs hebben gegooid. Gelukkig valt het mee. Alleen de banden zitten onder het asfalt. Voorzichtig verder om het asfalt eraf te rijden.. Verderop staan, jawel, twee Nederlandse motorrijders aan de andere kant van de wegwerkzaamheden te wachten wanneer ze verder mogen. We adviseren ze om om te draaien, hetgeen ze ook meteen doen nadat ze een blik op onze banden geworpen hebben. Helaas zijn we vergeten de camera aan te zetten tijdens de hele situatie. 
Na enkele kilometers is het asfalt van de banden en lijkt de schade mee te vallen. De natuur is adembenemend mooi. We kopen een brood met spek en kaas en na enkele kilometers vinden we een leuke plek aan de rivier. Daar snijden we het brood met het mes uit het zojuist aangeschaft stuk gereedschap. Wat een heerlijke lunch! We snijden er de “kruizing komkommer/augurk” bij we vanmorgen spontaan kregen aangeboden van de eigenaar bij het terrasje waar we koffie dronken. Heerlijk zo’n lunch in de natuur.
Het is een technische rit vandaag. Slecht wegdek, veel grind en klei op de weg en alleen maar bochten. We komen uiteindelijk om 17.00 aan bij ons hotel. Het volledige houten hotel ligt midden in de natuur. We douchen en gaan op het terras zitten en laten ons het biertje goed smaken. De jonge knul spreekt alleen Servisch. Met Google Translate bestellen we ons eten. We gaan vroeg slapen. Het was een pittige dag. Morgen gaan we door Kosovo. Het eerste land op deze reis waar we nog nooit geweest zijn. We slapen morgen in Albanië. Op naar een nieuw avontuur.